Domingo 27 de Octubre 2013, kinderen van Calvijn..

Even weer een bericht vanuit het Hare Krishna centrum in Churriana. Alles oke, hier, ik doe zoveel op een dag dat de week voorbij vliegt. Deze week iedere dag rond 4 uur uit bed. Een paar keer spaans geleerd van 4 tot 5 en ook een aantal keer hatha yoga gedaan op mijn kamer (ter onderscheiding van bakti yoga, dat is wat ze bij HK doen, god aanbidden, en sahaja yoga, dat is mijn meditatie cursus in de stad). Dan van 5 tot 9 de ceremonie. Iedere dag dezelfde ceremonie met alleen nu en dan een ander lied. Het begint met zingen en dan het mantra opzeggen van kwart voor zes tot half 8 (ik doe dan ook wat hatha houdingen, heupopeners enzo ;-) ) en dan nog tot kwart voor 9 een stuk voorlezen uit de bhagata gita of een ander boek. Tijdens de lezing en discussie wortels schillen of ander groenten. Dan na de ceremonie het ontbijt, nog steeds buiten. Het is beduidend kouder, maar toch nog 23 graden, en het regende een paar keer vooral tegen de avond of s nachts. Dan ga ik naar school maandag tot donderdag van 11-13, veel nieuwe grammatica, 3 verledentijden en de subjuntivo. Daarna weer terug naar het centrum en dan rond half 3 weer eten. Dan werk ik in de tuin van 4-7 en dan ga ik douchen en studeren of wat lezen op mijn kamer.

Er zijn tussen de middag en om half 8 ook ceremonies, kort een half uurtje. Deze woon ik niet bij. Dat is me te veel van het goede. Ook het door de tuin lopen en het mantra opzeggen totdat je het 16 x 108 keer hebt gedaan skip ik. Ik vind dit niet zinvol.

Wat vind ik ervan ? Laat ik voorop stellen dat ik blij ben dat ik hier ben en dat ik dit kan meemaken. Het is een andere wereld en ik leer door het contrast tussen mij en deze omgeving. Ik zie duidelijker hoe ik bepaalde dingen beleef.  Het doet me ook goed, het buiten werken, het gezonde eten, de spirituele omgeving waar het nu eens niet over geld, tv en de politiek gaat.  En de mensen zijn hartelijk, lief en gelovig.

Ze staan er wel heel anders is dan ik. Ik ben gelovig in die zin dat ik denk en hoop dat de ziel van een mens iets eeuwigs is, dat het niet over en uit is als je sterft. Maar ik weet dat niet zeker en ik beleef het ook echt wel op een andere manier dan de mensen hier, die er de hele dag mee bezig zijn, en sowieso veel gematigder. Ik moest denken aan een vriend die vertelde over een camping in Frankrijk. De Nederlanders daar maakten enorm veel herrie en een Fransman verzuchte: 'ah sont les enfants de Wilhelmine..' .

Welnu zo ben ik dus toch wel sterk beïnvloed door de gedragsnormen van Calvijn.. Dat merk je als je hier bent. Dit betekent dat ik veel ingetogener ben in mijn beleving en uiting van dingen, zeker van zoiets als geloof. Ik vind dat niet in ceremonies met een overdaad aan rituelen en geboden en verboden, dansen en trommen. Hoe mooi en goed bedoeld ook. Ik vind meer diepgang ik stilte, stille meditatie, de natuur, niet praten, niet zingen of zang die je hart raakt ipv herhaling van dezelfde teksten, klassieke muziek, schoonheid die dingen. Ik vind ook het herhaald opzeggen van een mantra toch niet zo geweldig. Ik vind het vermoeiend, zoals de hele ceremonie eigenlijk vermoeiend is, want je bent steeds bezig van 5 tot 9, zingen, dansen, buigen, mantra's opzeggen, Sanskriet leren, luisteren, discussiëren... Ik heb dan eigenlijk geen tijd om aan god te denken of hem te voelen. Het is te druk daarvoor. Hoewel mijn geest wel rustig wordt van het opzeggen van een mantra, maar dat kan ook met pranayama of stille meditatie.

Ik overdenk tussendoor dan waarom ze de ceremonie zo inzetten. Het heeft een doel denk ik, waarom kiezen ze voor deze manier van god beleven en vieren. Ik denk dat wijze mannen en vrouwen hebben gekeken hoe ze iets wat waardevol en belangrijk is kunnen aanbieden zodat mensen die dit niet meteen doorhebben toch zullen komen luisteren. Dit betekent dat je het zo moet aanbieden dat de meeste mensen zich er beter door zullen voelen. En in India begrepen ze dit beter dan in het westen, ze gaan veel meer van het lichaam uit. Geen koude kerkbanken, maar heerlijk eten gratis als je komt, na een ceremonie. Als je je gedeprimeerd voelt, dan helpt dansen en zingen. Herhalen maakt bemind, dat wijst onderzoek uit. Als je iets vaker ziet of hoort, dan ga je het vanzelf mooi vinden. Buigen is goed voor de onderrug. En dan weer de beloning voor goed gedrag, als je alles goed doet dan krijg je een beter leven in je volgende leven. Het is allemaal zo menselijk gedacht dat het haast wel menselijk moet zijn. Ook dit is weer extrinsieke motivatie, het wil mensen verleiden tot gedrag waar ze naar de verwachting dus niet toe geneigd zijn. Maar is dit wel zo ? Ik ervaar dat ik het goede wil doen, zoveel mogelijk, gewoon om de waarde daarvan in zichzelf, niet vanwege een hemel, een hel of een betere positie in een volgend leven. Er word zoveel om de essentie heen gezet. Dat vind ik jammer. Verhalen die je moet geloven, rituelen, dreigen met straf en verdoemenis. Ik vind beloning of straf niet interessant, wat veel interessanter is, is de ervaring van werkzaamheid. Dat is boeiend. Als je je minder hecht aan zaken, dan voel je je rustiger, als je onzelfzuchtig handelt, dan pikken mensen dit op en dan krijg je betere relaties. Dus veel gedragsadviezen zijn wijs en waar, dat maakt het de moeite waard om ze verder te gaan bestuderen. Het inzicht of de intuïtieve ervaring van god of hoger bewustzijn, dat is de essentie. Dat is waar je je in wil verdiepen, wat je onderdeel wil maken van je leven. Niet die franjes, die manipulaties in feite van menselijk gedrag.

En ook de rituelen zijn zo dat het herkenbaar voor gewone mensen. De kleine beeldjes van Krishna bijvoorbeeld, worden voor de ceremonie, 'gedoucht, eerst worden ze 'wakker' gemaakt, dan tanden poetsen, aankleden..'. Er staan ook echt twee bedjes op de kast naast de beelden. Daar worden ze niet ingelegd maar ze worden met handgebaren symbolisch naar bed gezonden. Bij iedere ceremonie hebben de beeldjes ook andere kleren aan. Degene die deze rituelen doet, houdt dan zelfs een spiegel voor de beeldjes zodat ze zichzelf kunnen zien. Enerzijds heel schattig maar het is toch ook wel kinderlijk. Ik vraag me af waarom ze zo'n ritueel handhaven. Het is net of de tijd blijft stil staan. We leven in een andere tijd, met moderne mensen. Dit zijn toch wel dingen waar ik niet in mee kan gaan. Ik respecteer het wel en ik gedraag me zoals het moet maar ik kan dat niet zo beleven. En zo zijn er best wel veel van die dingen waar veel heiligheid omheen hangt die ik daar niet zou zoeken. Het lopen om de tulasiboom is ook zo'n ritueel. Waarschijnlijk begrijp ik niet goed wat het symboliseert maar het voelt een beetje als afgoderij, het aanbidden van een boom. Als je ongesteld ben, mag je niet meedoen.. ook zoiets. Ik respecteer het allemaal wel, en ik zal het ook nader uitzoeken, maar het zijn franjes van een andere cultuur die niet de mijne is.

De essentie van het geloof is echter wel gelijk met wat ik altijd wel in mijn hoofd had. Daar kijk ik naar. En dat ervaar ik hier en dat vind ik heel waardevol en bijzonder. En de bhagat gita is een bijzonder boek. Ik ben het aan het lezen. Het lezen van de boeken en het geloof, daar wil ik me verder in verdiepen maar ik zou geen lid kunnen worden van de Hare Krishna. Daarvoor ben ik te wars van rituelen en verhalen, te nuchter en te vrijheidslievend en daarvoor is het ook te extravert devoot. Devotie is beter introvert in mijn beleving, dat hoef je niet zo van de daken te schreeuwen, dat toon je in je werken en in je gedrag. Het is iets van binnen, iets persoonlijks, iets dat meer privé is.

Nog weer even verder op de 'kind van Calvijn' zijn. Mijn roots bepalen dat ik werk ipv bid, dat is mijn bijdrage, dat is mijn plicht. Die neem ik serieus. Dat zit diep in mijn genen. Ik ben hier in het centrum, heb een slaap plaats krijg eten, mag meedoen, en daar staat tegenover dat ik in de tuin werk 3 tot 5 uur per dag en dat doe ik dan ook. Dat is ook wat we altijd leerden, goed en eerlijk je werk doen is godsvruchtig en ieder werk is het waard om gedaan te worden. En ook zit er diep ingebakken om anderen te helpen. En dus haal ik natuurlijk ook een doekje over de tafels of breng wat pannen naar de keuken of was vast wat af ook al is het niet mijn 'service'.

En zo dus ook vandaag weer, dit keer van 9 tot 14.00 in de tuin gewerkt. Ik vind het heerlijk hoor maar het is ook zwaar als je het goed doet. Land omspitten, bloemen samenbinden, nieuwe bollen uitplanten. En hier komt dan ook weer een kritische noot, mijn medeaspiranten, zijn soms zo met hun hoofd in de wolken, dat ze vergeten dat werk onderdeel is van het verblijf hier. Dat andere mensen voor hen koken en eten kopen. Zo druk zijn ze met het verbeteren van hun ziel en god, bezig met het mantra opzeggen dat ze niet zien dat de groenten op het veld verdroogt, dat de kostbare werktuigen voor de zoveelste keer in de regen blijven liggen, dat sleutels kwijtraken. En, terwijl ik in mijn eentje dan maar emmer voor emmer de lange rijen nieuwe aanplant van groenten water geef, zit mijn mannelijke collega op een stoel over dit rustgevende tafereel te kijken en blijft doorgaan met zijn mantra opzeggen want..de 16x 108 moet gehaald...

Dat is wat ik bedoel.. leve Calvijn denk ik dan. Het was een nare man denk ik, zwaar op de hand, maar ik denk dat god er niet op zit te wachten dat je hem steeds maar weer roept en ondertussen je plichten verzaakt en je medemensen in de kou laat staan. Ik heb het nog niet meegemaakt dat ze te laat 'waren voor het eten omdat ze mantra's aan het opzeggen waren.... Tja, klinkt wat cynisch he.. maar het ergerde me vandaag...Je ziet je collega zwoegen, op iets wat evengoed jouw werk is en al zou het dat niet zijn, dan nog, en je denkt niet 'zal ik even helpen of vragen of ik kan helpen...', waar hebben we het dan nog over denk ik dan, heel eerlijk.. Het hoofd in de wolken met allemaal hoogdravend gedachten maar wat doe je in de praktijk. Ik ben daar toch wel erg nuchter in. Hoe hard je ook zingt of danst, hoe vaak je ook je mantra opzegt of naar een ceremonie gaat, het maakt je geen beter mens. Een beter mens zijn zit in wat je doet niet in wat je denkt, zegt of prevelt. En dat begint met bij je gedrag naar medemensen wat mij betreft, heel werelds, heel gewoon, denk ik.. toch ?! 'Geen woooooorden maar daahahaden... ook zo'n Nederlandse kaskraker  ;-)

En ook in het beleven van God ben ik niet zo devoot. Ik barst niet uit in zingen van geluk. Daar ben ik gewoon echt te nuchter voor. En ik heb moeite met alle verhalen  rondom het geloof, vliegende apen en wonderen. Ik vind die verhalen wel mooi maar dan graag met een uitleg naar de betekenis, naar waar het voor staat. Met een beetje common sense. Sommige mensen hier, nemen het allemaal letterlijk, dan haak ik af. Ook bij discussies over welke groenten met wel en niet mag offeren aan Krishna in de tempel, haak ik af. Of bij discussies over moeder koe. Ik verlang naar een wetenschappelijk geschoold iemand die deze zaken in zijn culturele en tijdsgebonden context plaatst. Ik ben namelijk geen naïeve gelovige. Ik geloof niet in vliegende apen die bergen verplaatsen, zoals ik evenmin geloofde in de onbevlekte ontvangenis van Maria . En dan de hiërarchie die overal in terugkomt, slechte en goede groenten, mensen in vier lagen, studenten in vier lagen.. overal komen steeds maar weer gradaties naar voren.

Fin, ik ben wie ik ben, open voor nieuwe ervaringen maar altijd toch wel nuchter en kritisch. Dat is ook prima denk ik. Ondertussen is het wel heel bijzonder om hier te zijn en deel uit te maken voor een tijdje van een gemeenschap van mensen die geloven en god op nummer 1 zetten. Het inspireert mij daar weer over na te denken. En te lezen over hoe je met meer diepgang en zingeving in het leven kunt staan, en iets te ervaren van collectief bewustzijn en god in meditatie.

De cursus meditatie die ik in de stad volg, van Sahaja yoga (methode van mw. Sri Mataji, 1923-2011), sluit heel goed aan op wat ik hier doe. Deze methode van meditatie op chakra's en kundalini energie is gericht op het contact maken met je intuïtie.  Met je gevoel en ervaring van iets van 'meer', iets van een stiltepunt in jezelf. Een plaats van stilte in jezelf waar je de diepgang van het leven en het contact met god of hoe je het ook wil beschrijven, kunt ervaren. Wat fijn is dat hier geen franje is in de zin van verhalen. Hoewel je ook hier best weer vraagtekens kunt zetten.. bepaalde bewegingen moet je drie keer doen, andere 6 keer, andere weer 9... magische nummers, maar waar komen ze vandaan.. Heeft iemand dit op een zaterdagmiddag zittend achter zijn of haar bureau met een kop thee zo beetje neergeschreven, of heeft deze persoon echt de ervaring dat als je een bepaalde beweging een keer minder doet of een keer meer, dat er een groot verschil in werkzaamheid is... Ook kundalini energie, ik weet niet of dat bestaat en of het er is. Wat ik wel kan zeggen is dat ik me na de les heel licht en van binnen opgeruimd voel, het doet dus wel iets.

Mijn voorlopige conclusie, ik ben een ongelovige gelovige ;-)